به نام اعظمی که عظیمی چون خمینی آفرید
عطیه ی الهی
وقتی بهمن پنجاه و هفت رسید، روزها به شتاب از پی آمدند و فرصتی برای تیرگی باقی
نگذاشتند؛ چنان که شب ها فانوس فریادهای «الله اکبر» بر بام سرنوشت این ملت، درخششی
دو چندان یافت. هنوز بهمن به نیمه ی خود نرسیده بود که فرشته ی موعود انقلاب در آسمان
خدایی کشور بال گشود و عطر کلامش جان فرزندان ملت را حیات دوباره ای بخشید. امام آمد
و انقلاب به لبخند پیروزی دل سپرد و دهه ی فجر، شکوه جاودانه اش به رخ طاغوتیان کشید.
خداوند متعال با دست های روح اللهی خود به یاری ما آمد. خورشید در جشنی بی غروب
بربام روشن جهان ایستاده بود و تولد جمهوری گل محمدی را، نظاره می کرد.
هلهله ی پیروزی در گوش خانه ها و خیابان ها پیچید و عطر گلاب و صلوات، جان عاشقان
را سرمست کرد و صمیمی ترین فصل زندگی ما در بهمن آغاز شد و در سایه سار خورشیدی
ترین مرد قرن با بارگاه تفضل و رحمت الهی راه یافتیم و جشن روشن آزادی را به برکت این
عطیه ی الهی، به تماشا ایستادیم.
خوش آمدى «روح الله»!
مى‌آيد؛ بر بام بلند آرزو و به جست‌وجوى شهيدانى كه مسيرش را با خون خويش مطهر
كردند.
خانه‌هاى قلبمان، شانه‌هاى مهربان او را مى‌جويند تا در سايه خورشيدى‌اش، طعم خوش آزادى
را بچشند.
اگرچه سيه مستان شب، با خنجر ظلم، سپيداران باغ را سر بريده‌اند، دست نوازش باغبانى
چون روح خدا، نگاهى سبز را به درختان آرزوهاى‌مان باز مى‌گرداند.
خوش آمدى به وطن؛ پرسوختگان منتظرت، چشم‌انتظار دست نوازش تواند كه از بام بلند
ديدار، بر خاطر مجروحشان بكشى، اى روح خدا!
منبع : بیتوته
